Ένα τραγούδι για τους απεργούς

Το να μιλήσω εγώ για τον αγώνα των εργαζομένων της "Ελληνικής Χαλυβουργίας", από την ασφάλεια του πατρικού σπιτιού μου που με στηρίζει τώρα στα δύσκολα και πίσω από έναν αποχαυνωτικό διαδικτυωμένο υπολογιστή που μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι... κάτι κάνουμε, ίσως να συνιστούσε λαϊκισμό, αν όχι ύβρη. Ωστόσο, επειδή πιστεύω πως έστω και ένας παραπάνω να μάθει για τον ηρωικό αυτό αγώνα - γιατί ηρωισμό αποτελεί και μόνο η πράξη της απεργίας στις μέρες μας - μπαίνει ένα ακόμα λιθαράκι στην χιλιοστό το χιλιοστό αλλαγή των συνειδήσεων, θα αρκεστώ να πω ότι οι 45 (και πλέον) μέρες απεργίας των εργατών της "Χαλυβουργίας" δίνουν τεράστια μαθήματα αξιοπρέπειας, αγωνιστικότητας, ταξικότητας (ναι, υπάρχει κι αυτή, ας το πάρουμε απόφαση) και αλληλεγγύης.

Ευχαριστώ τα "Μουσικά Προάστια" για την πρόσκληση να αφιερώσουμε συμβολικά ένα τραγούδι στους απεργούς. Δεν θα πρωτοτυπήσω και θα αφιερώσω το "Τίποτα δεν πάει χαμένο" των Λοϊζου - Ρασούλη, γιατί πρέπει απλά να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες...

Η πρόσκληση ισχύει για όλους τους μπλόγκερ (τι λέξη κι αυτή, τεσπα...). Όποιος θέλει ας συνεχίσει αυτήν την προσπάθεια αφιερώνοντας ένα τραγούδι στους απεργούς από τον ιστότοπό του και καλώντας και άλλους να συμμετάσχουν. Ενδεικτικά κι εγώ, για να μην σπάσει η αλυσίδα, προσκαλώ τα μπλογκ Γιώργος Σαρρής, Η καλύβα ψηλά στο βουνό, Σφίξανε τα πράγματα, αλλάξανε οι καιροί